...που λέτε, ήταν ένα φεγγάρι
που έγινε σπίτι,
ένα σπίτι πάνω σε βράχο,
που η θάλασσα είναι τα θεμέλια του,
που το χειμώνα τα κύματά της χτυπάνε τα παραθυρά του...
το θέλω αυτό το σπίτι,
απεγνωσμένα,
και με παρατηρώ,
και με βλέπω μέσα από το τζάμι,
με βλέπω μελαγχολική,
θλιμμένη,
και δεν το θέλω καθόλου αυτό το σπίτι.
(να κρατήσω μόνο το φεγγάρι;)
θα βρω άλλο θαλασσένιο σπίτι,
που να μου ταιριάζει.
ένα χαρούμενο αλμυρό σπίτι.
και το πρωι που θα ξυπνάω, για να ξυπνάω,
θα παραπατάω και θα πέφτω στα νερά ΤΗΣ,
και μετά καφέ..........θα πίνω
και το χειμώνα που θα κρυώνω,
θα φοράω ζακέτα, ίσως και μαντήλι, ίσως και κουκούλα,
θα κρατάω ζεστή κούπα, αλλά
τα πόδια θα χαζεύουν στη θάλλασα...
θα ανακατεύουν τα νερά της,
γύρω από την ξύλινη βεράντα του σπιτιού μου
αλλά και πάλι,
φοβάμαι τέτοια σπίτια το χειμώνα...γαμώτο για΄μένα.
γι'αυτό το σπίτι μου θα΄ναι απόλυτα, απόλυτα καλοκαιρινό και ζωντανό,
(σαν τους αστερίες),
και με κόσμο,
και για λίγες μέρες το χρόνο θα είναι χειμωνιάτικο.
και θα΄ναι με κόσμο και χωρίς κόσμο.
θα΄ναι κοντά σε κόσμο που δεν εμποδίζει την ελευθεριά σου (ν.)
την υποτιθέμενη,
την απο αλλού φερμένη.
(σπίτι μου πάω.)
